บทความจากผู้ป่วยโรคเอดส์ HIV
สวัสดีครับ ผมชื่อ ต่อม (นามสมมติ) ตอนนี้อายุ 16
ย่าง 17 เกิดมาในครอบครัวกำพร่ำพ่อ ฐานนะพอมีพอกิน
ผมเข้าเรียน ประถมและมัธยม
เหมือนเด็กคนอื่นๆและเป็นเด็กชอบเล่นกีฬามาก กีฬาที่ผมชอบคือบาสเกตบอล
เล่นจนได้เป็นนักกีฬาจังหวัดและผมก็เป็นเด็กชอบทำกิจกรรมเป็นทั้ง
คณะกรรมการนักเรียน(สภานักเรียน)ประจำโรงเรียน
และเป็นสมาชิกสภาเยาวชน(ประจำอำเภอ)ที่ค่อยช่วยเหลืองานต่างๆโดยจิตอาสาล้วนๆ
และสุดท้ายผมก็ได้เป็น
อาสากู้ชีพ-กู้ภัย
เนื่องจากผมเป็นคนชอบทำกิจกรรมมากๆ ชุดตรวจ hiv ผมก็ปฏิบัติหน้าที่ทุกอย่างแบบปกติจนถึง ม.4
เทอม 2
ช่วงนั้นผมป่วย
อาการคือจะไอตลอดเวลาโดยเฉพาะเวลากลางคืนผมจะไอทั้งคืนและไอหนักมากติดต่อกันเกือบ 20วัน
เท่าที่ผมจำได้ผมตัดสินใจไปหาหมอช่วงนั้นหมอให้นอนโรงพยาบาล
วันที่ 11ส.ค.
อาการก็ทรุดเรื่อยๆที่เห็นได้ชัดคือ
ตัวซีดไอเสหะปนเลือด
แบบว่าไอเลือดออกจากปากเต็มมือ และก็ไอตลอดเวลาโดยเฉพาะตอนกลางคืน
เหงื่อไหวท่วมตัว
จนเสื้อเปียกไอหนักจนไม่ได้นอนหลายคืน
หมอก็พาไป X-rap พบอะไรสีขาวๆคล้ายหมอกอยู่ด้านบนปอดข้างซ้ายด้านบน
และหมอให้ผมเก็บเสหะ 2
กระปุกเพื่อนำไปตรวจ ผลวินิจฉัยว่าเป็นวัณโรคปอด นอนรักษาอยู่ 10
คืน อาการเริ่มดีขึ้น
แต่ยังไออยู่ตัวซีด ปากซีดขาว
แต่หมออนุญาตให้ออกจากโรงบาลไปนอนพักต่อที่บ้าน 2
สัปดาห์ และให้หยุดเรียน
แต่ผมไม่อยากหยุดผมไปเรียนตามปกติและเวลาผมอยู่ในห้องเรียนหรือโรงอาหาร
ฯลฯ ผมก็ยังไออยู่ตลอดเวลาจนต้อง
ซื้อยาแก้ไอมากินแต่ก็ไม่ค่อยได้ผลเลยลองหลายยี่ห้อไปเรื่อยๆจนเพื่อนทักว่า
‘’จะไม่ตายเพราะไอ แต่จะตายเพราะยา’’ ผมก็ยิ้มแต่ไม่ใส่ใจเพราะผมไอบ่อยมาก
บางครั้งไอเบาๆบางครั้งไอหนัก
มากและจะเป็นแบบนี้สลับกันทั้งวัน
ผมจำได้ว่าหมอบอกว่าโรควัณโรคสามารถแพร่กระจายเชื้อให้คนอื่นได้เลยอยากให้
หยุดเรียนแต่ผมก็ไปเรียนตามปกติโดยที่ว่าพอเพื่อนหรือครูถามว่าเป็นโรคอะไร
ผมก็จะตอบไปว่าเป็นโรคไอฉับพลัน
หรือติดเชื้อทางเดินหายใจ
ผมกลัวเพื่อนๆหรือครูรู้ว่าผมเป็นวัณโรคเพราะจะถูกรังเกียจจึงต้องโกหกไปแบบนั้น
หมอให้ยามากิน 12
เม็ดก่อนนอนทุกวันโดยที่ต้องกินยาให้ครบติดต่อกัน 6
เดือน และให้กินข้าวแยกจานช้อนซ้อม
กับแม่ตลอด
ผมก็รู้สึกใจน้อยใจขนาดแม่ยังต้องแยกจานช้อนกินข้าวแล้วถ้าเพื่อนรู้ครูรู้คงไม่มีเพื่อน
ถูกรังเกียจ
แต่ผมก็ไปเรียนตามปกติโดยทีเรียนไปไอไปแบบนี้อยู่
2 เดือนกว่าๆ
อาการผมก็แย่ลงและทีนี้จากไอเสหะปนเลือด
กลายเป็นไอปนอาเจียน (อ้วก)
และกลับไปหาหมออีกครั้ง หมอให้นอนโรงพยาบาลอีกครั้งตอนนั้นรู้จัก 6
พ.ย.
ตัวผมซีดขาวไอหนักมากปนเลือดสลับอ้วกออกมา
และเหงื่อไหลทุกคืนและต้องใส่ผ้าปิดปากตลอดเวลาเพื่อไม่ให้
เชื้อโรคแพร่กระจาย
ผมนอนคนเดียวอยู่ในห้องผู้ป่วยแยกโรคและหน้าประตูห้องเขียนไว้ว่าผู้ป่วยติดเชื้อติดต่อพยาบาลก่อนเยี่ยม ผมนอนอยู่คนเดียวในห้องนั้นโดยที่อาการก็เหมือนเดิมจะไอตลอด
จะไอหนักจนนอนไม่หลับและพยาบาล
ก็พยายามช่วยผมทั้งยาน้ำแก้ไอ น้ำอุ่น
แต่ก็ยังไม่ดีขึ้นจนต้องให้ดมยาสลับ อยู่ 2-3
วัน บางครั้งก็ฉีดยาเข้าที่ถุงนำเกลือ
แล้วผมก็หลับไป อาการค่อยๆดีขึ้นตามลำดับ
จนหมออนุญาตให้ออกจาก รพ.และผมก็กลับไปเรียนตามปกติ
แต่อาการไอของผมเริ่มน้อยลง
ไอเรื่อยๆแต่นานๆไอทีนึง แต่ตัวผมก็ยังซีดปากแห้ง อ่อนเพลีย ตาเหลือง
และน้ำหนักลดไป
4-5
กิโลแต่สภาพร่างกายดูไม่แย่นักยังยิ้มแย้มแจ่มใส และกินยาก่อนนอนทุกคืน 12
เม็ดและไปตามหมอนัดทุกครั้ง
หมอจะนัดทุกๆ 15วันเพื่อดูอาการและจะเก็บเสมหะไปตรวจด้วยทุกครั้ง
จนต้นเดือนธันวาคม
ผมกลับอาการแย่ลงอีกครั้ง
และครั้งนี้เป็นหนักสุดผมจะไอแห้งๆบางครั้งปนเลือดและตัวผมซีดเหลืองๆน้ำลดหนักจนรู้สึกได้ว่าตัวผมเล็กลงเริ่มผอมจนเห็นร่องรอยกระดูกผมไปชั่งน้ำหนักดู
ผมตกใจจนพูดไม่ออกน้ำหนักอยู่ที่ 50จาก63
ร่างกายผมดูผอมมากจากที่เคยเป็นนักกีฬาบาสเกตบอลประจำจังหวัด
ผมไปหาหมอและหมอให้ตรวจเลือด
ปรากฏว่าเลือดของผมเป็นบวกตอนแรกๆพยาบาลถามว่าถ้าพยาบาลบอกผลเลือดผมจะรับได้มั้ย
ผมตอบได้ครับพยาบาลบอกว่าเลือดผมเป็นบวก
ผมก็ทำหน้างงๆแต่รู้สึกเหมือนเคยได้ยินที่ไหนสักที่
พยาบาลก็พูดอีกครั้งว่า (ผมเป็นเอดส์)
ผมช็อกนั่งนิ่งไปไม่พูดไม่จาและก็ร้องไห้แบบไม่มีเสียงไปสักพัก
พยาบาลก็ปลอบใจผมและถามว่าติดมาจากไหน ? ผมก็ตอบว่าไม่รู้ครับ
พยาบาลถามกลับว่าเคยมีแฟนไหม
ผมตอบเคยมีครับ พยาบาลก็ถามว่าเคยมี Sex
หรือป่าว ผมบอกไม่เคยครับพยาบาลก็ถามอีกว่าเคยใช้เข็มฉีดยาหรืออะไร
หรือป่าว ผมตอบไม่เคยครับ
(น้ำตาท่วมหน้า)และพยาบาลก็พูดปลอบใจผมตลอด และถามคำถามสุดท้ายว่าในครอบครัว
มีใครเป็นหรือป่าว
ผมก็นิ่งเงียบไปด้วยความไม่แน่ใจ หลังจากนั้นผมก็ได้รับยาตัวหนึ่งมาเรียกว่า
ยาต้าน
กินโดยมีข้อแม้ว่าต้องกินให้ตรงเวลา
พยาบาลก็ถามว่าอยากกินตอนไหนที่สะดวกที่สุดแต่ต้องกินเช้าและเย็น
ผมเลือดกิน 8
โมงเช้ากับ 2ทุ่ม ( 12ซ.ม.
) พยาบาลนัดพบหมออีก 15 วันและให้พาแม่มาตรวจเลือดด้วย
และเน้นย้ำว่าให้ผมกินยาทุกวันให้ตรงเวลา
เรทได้ไม่เกิน 20 นาที จนถึงวันนัดผมมีอาการซีดเหลืองเหมือนเดิม
และผมได้พาแม่ไปตรวจเลือด
ผลคือแม่ไม่เป็นวันนั้นผมพบหมอ หมอก็ดูอาการผม ผมตัวซีดเหลือง อ่อนเพลีย ผอมแห้ง
ไม่มีแรงแม้กระทั่งเดินขึ้นบันไดหมอเปลี่ยนยาให้ผมใหม่โดยที่นี้เป็นแบบ
2กระปุก กระปุกแรกให้กินยาเวลาเดิม คือ 8โมงกับ
2 ทุ่ม
และอีกกระปุกจะเป็นเม็ดสีส้มๆเม็ดใหญ่ๆให้กิน 2ทุ่มหรือก่อนยายานี้จะทำให้มึนหัวเหมือนบ้านหมุน
และให้กินทุกวัน ยา2กระปุกนี้มีชื่อว่า
Lastavir กับ EF A Virenz และส่งผมไปพบจิตแพทย์
จิตแพทย์ก็ถามว่าในคำถาม
เดียวกับที่พยาบาลถามครั้งก่อน สุดท้ายจิตแพทย์ก็ถามผมว่า
เอ๋ น่าแปลกติดมาจากไหน ผมนิ่งเงียบไปและคิดในใจ
(เนื่องจากผมทำงานเป็นสาอากู้ชีพผมจึงบอกจิตแพทย์ว่า)สงสัยเพราะผมทำงานกู้ชีพแน่เลย
เพราะผมสัมผัสเลือด
ผู้ป่วยและผู้ประสบอุบัติเหตุ ว.40 (ทางรถยนต์)
บ่อยมากแต่ผมก็บอกไปว่าผมก็ใส่ถุงมือนี่
จิตแพทย์บอกว่าใส่ถุงมือมันไม่ป้องกัน 100
เปอร์เซ็นหรอก เลือดมันอาจติดมือติดแขนเราโยที่เรามองไม่เห็น
และอีกอย่างก็สัมผัสเลือดผู้ป่วยตั้งมากมายเราไม่มีทางรู้ได้ว่าใครเป็นโรคอะไร
ผมก็นิ่งเงียบไป จิตแพทย์ก็ค่อยให้
กำลังใจผมตลอดเวลาและมีแบบสอบถามให้ทำทุกครั้งที่เข้าไปพบจิตแพทย์ทุกๆเดือน
ผมก็จะต้องไปตรวจเลือดเพื่อหาค่า
CP4
หรืออะไรสักอย่างที่เกี่ยวกับภูมิต้านทานเพื่อป้องกันการเกิดโรคแทรกซ้อนและไวรัสโหลด
เพราะภูมิต้านทานผมต่ำมาก โดนปกติคนเราจะมี 500
ขึ้นไป แต่ของผมมีแค่ 60กว่าๆ ………………………………….
ผมพูดตรงๆเลยนะว่าผมเกิดมากำพร่ำพ่อตั้งแต่เด็ก
ฐานะทางบ้านก็พอมีพอกิน มีแม่แค่คนเดียว ผมป่วยหนัก
ป่วยเป็นวัณโรคที่ต้องใช้เวลาในการรักษานาน 6
เดือนซ้ำไม่พอผมยังเป็น (โรคเอดส์)อีกโรคที่ไม่มียารักษาให้หาย
มีเพียงยากดเชื้อ HIV ผมร้องไห้ทุกคืน
แม่ค่อยปลอมใจผม ผมได้แต่ร้องไห้และพูดว่าขอโทษแม่ไม่ต้องรักษาผมหรอก
ผมเสียดายเงินที่แม่ยอมทำงานหนักเพื่อเก็บเงินใช้ในอนาคต
แต่ต้องมารักษาตัวผม แม่บอกกับผมว่า รักษา
ต้องรักษา ต่อให้ต้องกู้เงินมาก็ต้องรักษา
ผมกินยาวัณโรค 12เม็ดทุกคืนกับยาต้านไวรัส 2ตัว
(ไม่รวมยาแก้ยา,แก้แพ้,
ฆ่าเชื้อ,บำรุงเลือด,วิตามิน
ฯลฯ)อยู่แบบนี้ประจำทุกวันร่างกายก็เริ่มดีขึ้นเรื่อยๆตามลำดับไปโรงเรียนตามปกติ
แต่แค่ผมไม่ค่อยมีแรงอ่อนเพลีย
ตัวผอมแห้งแต่ก็ยังอดทนไปเรียนทุกวันหลังกลับจากโรงเรียนผมก็ทิ้งตัวลงนอนทันที
ด้วยความเหนื่อยกับสภาพร่างกาย ผมเหนื่อย
ผมท้อแท้ ผมทำความดีมาตลอด อาสาช่วยนั้นช่วยนี้
มาตลอดทั้งงานโรงเรียน งานชุมชน งานเทศกาลต่างๆ
แม้แต่งานกู้ชีพ ผมเกิดมาโชคร้าย เฮงซวยผมคิดแบบนี้ทุกวัน
ผมอยากตายหลายครั้งแต่ก็มีแม่มาปลอบใจทุกวัน
ทำไมนะ ! ทำดีถึงไม่ได้ดี ….
จนกระทั่งกลางเดือนมกราคมผมเริ่มรู้สึกว่า
กินอะไรนิดๆหน่อยๆก็จะอิ่มจนจุกแม้กระทั่งน้ำ จนวันหนึ่งผมปวดท้องมากและไปหาหมอ
หมอให้ผมนอนแล้วเคาะที่ท้อง 4-5 ครั้ง แล้วบอกว่า ตับกับม้ามบวมโต
ผมนิ่งไปสักพักหมอเปิดประวัติผู้ป่วยของผมดู และบอกว่าน่าเกิดจากที่ผมกินยาเยอะเกินไปเป็นเวลานานจึงทำให้ตับทำงานหนัก
ตับกับม้ามจึงบวมโต
อยู่ในท้องทำให้กินอะไรนิดๆหน่อยๆแล้วจุก
แน่นท้อง หมอยังบอกอีกว่าน้ำเหลืองในร่างกายอาจจะเสีย(ติดเชื้อรา)
หมอให้ผมไปตรวจอันตร้าเซาร์ดูปราฏว่า
ตับกับม้ามผมบวมโตจริงๆตรวจเลือดดู เลือดผมติดเชื้อไวรัสเชื้อรา …
ที่อาจจะแทรกซ้อนจากโรคเอดส์ที่ผมเป็นหรือต่อมน้ำเหลืองเสีย
ผมนิ่งและพูดในใจว่าจะต้องตายก็คงต้องตายละ
เกิดมาโชคร้ายทำเวรทำกรรมไว้เยอะในชาติก่อน
จากนั้นหมอก็ให้ยาพร้อมกับนัดผมมาฉีดยาที่เรียกว่า แอนโฟน
อะไรนี้แหละสีเหลืองๆถุงเท่า ถุงน้ำเกลือ
และให้เลือดผม 1ถุง (300c.c.) เป็นเวลา
14วัน โดยมีแม่ค่อยให้กำลังใจ
ไม่นานก็มีคนมาติดต่อหาผม
เขาบอกว่าเขาคือนักสังคมสงเคราะห์ เขาให้ผมกรอกเอกสารผู้ป่วยโรคเอดส์
พร้อมเซ็นสำเนาถูกต้อง
บัญชีธนาคารกับทะเบียนบ้าน และเขาก็บอกว่าทางเขาจะช่วยเหลือผมโดยการโอนเงิน
เข้าบัญชีธนาคารของผม เดือนละ 500
บาท ทุกๆเดือน ผมก็ขอบคุณเขาที่เขาช่วย ทุกวันนี้ผม แม่ผม หมอ พยาบาล
กับนักสังคมสงเคราะห์เท่านั้นที่รู้ว่าผมเป็นโรคอะไร
ผมไม่กล้าที่จะบอกใครเลยสักคนพอคนอื่นถามก็พยายามตอบไป
มั่วๆแบบนั้น เกิดมาโชคร้าย ท้อแท้มาก ชุดตรวจ hiv แต่ตอนนี้วัณโรคกับตับและม้ามผมหายแล้ว เหลือแค่ต่อมน้ำเหลืองกับ (เอดส์)
ที่ยังคงอยู่
ทุกวันนี้ผมกินจุกมากเลยครับ กินมื้อละ 2-3จานใหญ่เลยและแทบจะกินนมแทนน้ำแล้วด้วย
ตอนนี้ผมเดินขึ้นบันได 3
ชั้นโดยไม่ต้องหยุดพักเหนื่อยแล้ว ผมวิ่งเยาะๆได้ไกลมากแล้ว
จากที่แค่เดินก็เหนื่อยหอบ
สภาพจิตใจตอนนี้ก็ดีขึ้นจากเดิมมาก
จากที่เคยร้องไห้ทุกคืน
…………… ผมมีตัวตนอยู่จริงๆผมไม่ได้แต่งเรื่อยขึ้น
ผมอาศัยอยู่ในพื้นที่ 3จังหวัดชายแดนภาคใต้
มีประวัติผู้ป่วยจริง
มีบัญชีธนาคารจากการช่วยเหลือของนักสังคมสงเคราะห์ผู้ป่วยโรคเอดส์จริง
และอยากให้บทความนี้เตือนใจอาสาสมัครกู้ชีพกู้ภัยทุกนายให้ระวังในการช่วยเหลือผู้ป่วยหรือผู้ประสบอุบัติเหตุ
ให้มาก
เพราะมันจะไม่คุ้มกันถ้าติดเชื้อเอดส์อย่างผม
